21 mei 2018

Onze eerste dag op Big John School

Het was een beestenboel vannacht. Jose had een paar wormen in haar bed en Jaap merkte om 5 uur, dat zijn bed vol met mieren zat.; om van te gruwelen toch. Alles uitgeschud en toch maar weer proberen te slapen. Vanochtend hebben we het gemeld en we kregen een ander huisje.

Om 09.00 werden wij opgehaald om naar ons nieuwe project gebracht te worden.

We gaan met de auto van Maartje. Sigrid is ook weer mee en we nemen de nodige spullen mee naar de school. Een klein half uurtje rijden en we zijn er. Deze school wordt gesponsord door Childeren of de Nation, een Amerikaanse   Christelijke organisatie. Zij ondersteunen dagelijks zo’n 4000 kinderen in 5 landen. Het ziet er hier veel beter uit bij binnenkomst! De kinderen zijn al op school, want deze begint om 07.30 uur.

De manager van de school was ziek, maar wij werden ontvangen door George, de onderwijzer van groep 7. Groep 8 had vandaag toetsexamens en was niet aanwezig. 

Het aantal kinderen varieert van 30 tot 60 kinderen per klas. Ook hebben zij al best veel lesmateriaal, gezien de vele lesboeken die aanwezig zijn in het kantoor. Op gebied van creativiteit en sport is er minder tot niets.

Na het voorstellen werd een plan opgezet. Jaap gaat eerst beginnen met groep 7 en gaat met hen volleyballen. Het duurde nog wel even voor het volleybalnet was opgezet, want de touwen lagen aardig in de kluwen, maar het lukte de kinderen uiteindelijk om het veld op te bouwen.

Jose ging met Sigrid  creativiteit doen. Van te voren wist Jose niet, welke groep ze zou krijgen. Dus dat is altijd improviseren. Met papier, scharen en wasco mochten de kinderen maskers maken. Eerst repen vouwen, dan een halve mond, -neus en -ogen op de gevouwen repen tekenen en deze uitknippen. (Sommige kinderen van 12 jaar hadden nog nooit een schaar in hun hand gehad) Die ogen van de kinderen, dat ze ineens een hele mond, -neus en -ogen hadden was geweldig. Ze hielden het voor hun gezicht en dat was natuurlijk lachen geblazen. Hierna lekker kleuren met wasco, waardoor hun masker er prachtig uitzag. Ze hebben genoten om dit te mogen doen, want creativiteit wordt niet vaak gedaan; het leren lezen, rekenen e.d. staat op nummer een.

Het volleybal verliep in het begin onrustig. Een groep van 20 moest met 4 ballen getraind worden. Dat was op zich niet zo’n probleem, maar de afleiding eromheen was te groot en de communicatie verliep nog niet goed.

Desondanks waren de kinderen wel enthousiast. Lastig is het ook als je buiten aan het trainen bent en de ballen soms alle kanten op vliegen en iedereen achter de bal aanrent. Na een uur werd er gewisseld van groep.

Met deze groep ging ik eerst met de speedladders aan de gang. Dat vonden ze heel leuk! Daarna gingen we  een partij spelen. Het waren 14 meiden. Tijdens het spel leerden ze langzamerhand de spelregels. Vooral het doordraaien vonden ze moeilijk . Dus als ik “rotation” riep hadden uiteindelijk door, hoe ze moesten doordraaien en ook indraaien, omdat ieder team met 7 was. Om 12.00 uur was er een “break”. Normaal zou deze een uur duren, dat werd dus 1 1/2 uur en zo moesten we de planning weer aanpassen. Na de pauze ook weer eerst de speedladders gebruikt en daarna een partij gespeeld met groep 6 en het laatste half uur nog wat techniek training. De jongens had ik de voetbal gegeven en die gingen verderop voetballen en een groep meiden was met Sigrid met de springtouw bezig. Voor de meiden die bleven volleyballen was er dus weinig afleiding, waardoor de techniektraining wel prima ging. Om 15.00 uur was het tijd. Jaap zat onder de rode stof van het zand, maar gelukkig was de waterpomp in de buurt om zich toch een beetje schoon te spoelen.

Op de terugweg zijn we eerst even bij het nieuwe Doingoood huis langs geweest. De vrijwilligers, die voor langere tijd in Malawi verblijven, hebben daar een geweldig onderkomen. 

Hierna even een bakkie gedaan in de stad en teruggelopen naar onze lodge, waar vanavond een pittige beefburger op het menu stond.

Hopelijk kunnen we in ons nieuwe huisje vannacht slapen zonder huisdieren.