Vietnam 26-06-2016

26-06-2016
Na een 8uur durende treinreis van Hanoi naar Lao Cai komen we om 06.00 uur aan. Een groot deel van de nacht was het slecht weer en bij aankomst regende het ook nog. We hadden er eigenlijk geen erg in dat we er al waren. Er was ook geen aankondiging dat we Lao Cai naderden. Wat dat betreft kunnen zij weer een voorbeeld nemen aan de NS . Ik was gelukkig 15 min. voor aankomst al op, maar José was net van haar hoogslaper gesprongen. Het was dus snel de spullen bij elkaar rapen en uitstappen. Gelukkig was dit ook het eindstation. Buiten stond een charmante, in lokaal geklede 1.50 m gids, ons op te wachten. Haar naam is Say. Zij bracht ons eerst naar een restaurant waar wij een ontbijt kregen. Na het ontbijt was onze chauffeur inmiddels ook aangekomen en reden wij eerst naar de Chinese grens, wat een paar minuten rijden was. Ik wist niet dat Lao Cai aan de Chinese grens lag! Elke dag vindt hier een ritueel plaats, wat inhoudt dat Vietnamese burgers van Lao Cai voor een paar uur  een visum kunnen krijgen om te Shoppen of om hun producten aan de chinezen te verkopen en dan ook in China weer goederen te kopen waar gebrek aan is in Vietnam. In Vietnam is gebrek aan fruit, terwijl de chinezen bepaalde groenten graag willen hebben. Ook zijn er chinezen die gewoon gaan shoppen. Het ritueel is dat aan de ene kant van de grens. (Vietnam) al vroeg in de morgen er mensen bij de grens staan te wachten met hun goederen tot het 09.00 is. Aan de andere kant begint om 09.00 uur luid het Chinese volkslied te klinken. Daarna gaan de grenzen aan beide kanten open en beginnen de Vietnamese burgers in snelwandel tempo de brug over de rivier te lopen, die Vietnam scheidt van China. Wie het eerst aan de overkant is heeft op de markt dan ook het beste plekje. Mensen met vol beladen manden op de rug, fietsen volgeladen (geen auto's) rennen de brug over. Een mooi gezicht. Na dit ritueel gingen we richting BAC Ha, een dorpje op 1 1/2 uur rijden van Lao Cai. Daar was een grote lokale markt aan de gang, waar werkelijk van alles te koop was. Van varkenskop tot tabak, mooie lokale kleding, groenten en fruit etc. Niet alleen de uitgestalde waar, maar ook de uitgedoste lokale bevolking toonde zich in vol ornaat.  Na een kopje Vietnamese koffie gedronken te hebben, José dronk cappuccino , bracht Say ons naar een klein dorpje, Ban Pho, waar de bewoners nog onder redelijk primitieve omstandigheden leven. Ja, een televisie is er wel en de oudere kinderen lopen met een smartphone, maar de omstandigheden waren nog wel erg primitief.  We hebben een woning van binnen bekeken, nou dat zouden wij als westerlingen nooit meer willen meemaken. Maar goed, wij zijn niet in Nederland!
De kinderen verrast met een paar knuffels en pennen en wij weer terug naar Lao Cai.
Na de lunch vertrokken wij naar Sapa, op ongeveer een uur rijden van LAO Cai.
In Sapa heerste een behoorlijke drukte, niet in de eerste plaats door de lokale bevolking: De Black Hmong en de Red Dao. Nadat wij ons ingecheckt hadden en ons even opgeknapt hadden gingen wij het dorp verkennen. Er heerste behoorlijk wat herrie; muziekinstallaties  die stonden  een herrie te maken en dan ook weer die toeterende motorrijders. Iets buiten het centrum werd het wat rustiger. Maar ja voor het eten zochten we toch weer naar een geschikt restaurant in het centrum. Wij vonden er een met heerlijke gerechten en Jaap een lekkere sorbet. Het eten heeft ons weer goed gesmaakt. Een bakkie koffie hebben we maar ergens anders gedronken. Terug op de hotelkamer onze spullen voor morgen klaargezet. Dat wordt veel wandelen in deze omgeving. Wij hebben er zin in! 
Groetjes Jaap en José 
-