30 juni 2023

Van Ranomafana naar Antsirabe 250 km.

Vandaag hoofdzakelijk een reisdag met wat kleine onderbrekingen onderweg. Het was nog aardig koud, mistig en bewolkt vanmorgen. Maar om 08.00 uur zaten we alweer in de auto, onderweg naar onze volgende bestemming. Al gauw hadden we een fotostop bij een waterval. Na wat foto’s gemaakt te hebben gingen we weer verder. Ondanks het vele en lange zitten in de auto is het geen saaie rit. Er is altijd wel wat bijzonders te zien en zeker als je door de dorpjes rijdt. Het is voor de kinderen nu vakantie en dat zie je ook langs de weg. De kinderarbeid is hier nog volop aanwezig. Kinderen die het vee moeten verplaatsen of op het land aan het werk zijn, maar ook geld proberen te verdienen door allerlei koopwaar aan te bieden. Van groenten en fruit, tot aanmaakhoutjes voor de oven om te kunnen koken of het sprokkelen van hout. Mensen doen er van alles aan om geld te verdienen. Zo reden we ook door een gebied waar goudzoekers bezig waren. Ooit in het verleden hebben mensen hier blijkbaar wel eens goud gevonden en dat trekt meteen ook anderen aan die hun geluk hier willen beproeven. Ze denken het goud hier in de modder te vinden en scheppen laag voor laag af. Het zijn wel volhouders!

Ook het feit, dat je hier in een omgeving zit waar veel rivierwater stroomt, geeft veel werkgelegenheid. Er worden veel bakstenen gebakken in de openlucht of in een oven waar dan weer huizen van gebouwd kunnen worden. Bijzondere huizen overigens. Wij zouden het kwalificeren onder “Tiny houses” . Hier wonen hele gezinnen er in. Ze bouwen zelf hun huis en dat zonder ontwerp of met behulp van een architect. Gas,licht en water is er toch niet in de meeste huizen, dus dat maakt het wel een stuk makkelijker. Echter of deze huizen (een steens muur) het bij een flinke storm houden, is de vraag nog maar. Er wordt in deze regio ook veel rijst verbouwd. En als de oogst eruitgehaald is, gaan ze er groenten verbouwen. Bij een ander dorp stond de honing verkoop centraal. Honing van de bijen, die deze in een boom produceren. Diverse malen al geproefd en absoluut lekker. Dat de mensen inventief zijn, blijkt ook wel weer als het gaat om de mais teelt. De boeren drogen een deel van de maïskolven in de zon en doen dat aan het balkon van hun huizen. Zo hebben ze dan weer nieuw maiszaad voor de volgende teelt.  In weer een ander dorpje werden we bedolven door vrouwen en kinderen met mandjes met gedroogde bloemen met een vrucht er in. Om te weten wat dit was, hebben we er een aantal gekocht. Volgens de gids konden we ze eten. We dachten aan rozenbottels, omdat er ook jam van gemaakt kon worden. Maar dat is het toch niet. De oranje vruchtjes smaakten lekker en zoet. Hier zagen we ook veel vrouwen met leuke hoedjes lopen van riet gemaakt. Het lijkt een halve bal maar het stond wel grappig.

Na ruim 4 uur rijden bereiken we Ambositra. We stopten bij een leuk restaurant voor een lunch en werden tevens getrakteerd op Malagassische dans en muziek. De lunch bestond voor ons deze keer uit sandwich met omelet. Alleen het brood was wel voor allebei een heel stokbrood! Maar smaakte goed. Na de lunch zijn we naar een werkplaats gegaan, waar met de hand houten kunst gemaakt werd. Zo was er een man die veel houtsnijwerk deed met een grote figuurzaag, die hij met de hand bediende. Zijn zaagje maakte hij zelf door een ijzerdraad eerst plat te slaan, deze in een groef in een houten blok te leggen en vervolgens met een beitel de kartels van de zaag er in te slaan. Hoe verzin je het!  Voor José maakte hij nog snel even een hartje om aan een kettinkje te doen. Na dit bewonderd te hebben en nog even verder gekeken te hebben gingen we weer verder. We hadden nog ruim 3 uur te gaan incl. wat tussenstops.

Zo zien we onderweg mensen die vis proberen te vangen in de rijstvelden met een net. Ze staan zelf zowat tot hun middel in het modderige water! 

Bij een ander dorpje werden alleen maar mandarijnen verkocht. Stapels lagen er in de kramen. We hebben er ook maar een paar meegenomen. En zo arriveren we tegen 17.00 uur in Antsirabe. De stad waar veel industrie te vinden is. Ook de hoofdstad van de fietsers. Vele fietsers reden hier door de stad en je zag dan ook heel veel “fietsenmakers” langs de weg. Fietsers hadden we wel vaker gezien, maar fietsenmakers nog niet. Het was druk in de stad,  maar uiteindelijk kwamen we bij onze lodge aan. Deze lag op 1500 meter hoogte en dat was ook wel te voelen aan de buiten temperatuur. Het was al een stuk kouder. We moesten door een poort en achter deze poort was een oase van rust! Geweldig mooie oosterse tuinen! De kamers was weer prima. Met tv, maar die deed het niet! Het restaurant was helaas gesloten, omdat er geen kok aanwezig was, maar er werd beloofd dat dat morgen wel zo zou zijn en wij gewoon kunnen ontbijten.  Dus zijn we maar buiten de deur wezen eten in een voortreffelijk restaurant. We blijven 2 nachten in Antsirabe.