18 juni Sounkyo Onsen

Vandaag konden we onze eigen dag invullen. Na het ontbijt besloten we een wandeling in het Daisetsuzan National Park . Ons doel was richting Mount Kuro Dake. Een berg van 1984 meter hoog. Het eerste stuk moest met de kabelbaan en de stoeltjeslift.  Die brachten ons naar 1520 meter hoogte. Die laatste 460 meter lijken dan niet ver, maar zouden toch 1 1/2 uur tot 2.00 uur duren. Het weer was goed, dus dat zat mee. Een lekker zonnetje met af en toe een lekker windje. Voordat we op pad gingen kochten we nog een berenbel. We hadden gemerkt, dat meerdere mensen met een bel aan hun tas liepen. Dat bleek om de beren op afstand te houden. In dit NP lopen beren rond; dus ja het zekere voor het onzekere dan maar. Vol goede moed begonnen we aan onze missie! Het eerste stuk viel nog wel mee, maar daarna bestond het pad uit grote keien en uiteraard niet geplaveid! Na een minuut of tien kwamen we bij een stuk sneeuw. Om de weg te kunnen vervolgen moesten we over de sneeuw lopen. Dat viel niet mee. José liep stapvoets, maar Jaap ging op handen en voeten over de sneeuw. We konden weer verder! Het bleef een uitdagende route! Niet veel later kwamen we weer een sneeuwvlakte tegen die ons pad kruisten. Deze was nog veel groter en hoger dan de eerste. Jaap besloot als eerste de handdoek in  de ring te gooien en niet verder te gaan. Te veel risico’s op uitglijden en dan weet je niet hoe je terechtkomt. Het is Jaap al eens eerder overkomen begin jaren 70 van de vorige eeuw in Roemenië met als gevolg flinke schaafwonden over de rug. Dus het was wel goed zo! Je hebt dus wandelstokken nodig voor deze tocht. We gingen weer terug naar het basisstation van de skilift en moesten nog een keer de eerder overgestoken sneeuwvlakte over. Dat ging gelukkig goed, maar was niet makkelijk.

Terug bij de skilift hebben we  nog een andere route van 1.5 uur gemaakt, waarbij we mooie uitzichten hadden over de bergen en het dal. Alles bij elkaar hebben we toch een aantal uren in de mooie natuur van het  NP rondgelopen. Voordat we weer naar beneden gingen hebben we eerst een lunch genuttigd. O ja, en beren hebben we niet gezien!

Beneden aangekomen, zouden we naar een fotomuseum gaan. Dat lag dichtbij; dus liepen we er naar toe. Onderweg kwamen we nog wat herten tegen die ons verwonderd aankeken. Bij het museum aangekomen, bleek deze op dinsdag dicht te zijn. Balen dus!

Dan maar naar het hotel om koffie te drinken en te kijken wat we nog konden doen. Op de kaart zagen we een meer, dat 15 km verderop lag en waar een dam in was gebouwd voor een waterkrachtcentrale, die energie levert.  Energie voor zo’n 10.000 gezinnen. Dit was het Taisetsu Lake.  Een kwartiertje rijden met de auto en we waren daar.  Het meer zelf was niet zo bijzonder. Wel was het interessant te lezen en te zien hoe de Dam tot stand was gekomen. De damwand zelf was 86 m. hoog. Daarvan zag je maar een klein gedeelte boven het water uitsteken. Dus kun je je voorstellen, dat het meer behoorlijk diep was. Het water wordt ook gebruikt voor de drinkwater voorziening en voor het reguleren en voorzien ervan aan de landbouwgronden in de omgeving.

Na dit bezocht te hebben, zijn we teruggereden naar het hotel en hebben even lekker relaxed gedaan tot het avondeten, wat wederom een buffet diner was. Dit heeft ons weer heerlijk gesmaakt. Na het eten weer even in onze  Yukata (kimono) de Onsen weer ingeplonst. Heerlijk zo’n groot warm bad! Terug op de kamer de voorbereidingen voor morgen gedaan naar weer een andere locatie op Hokkaido.