22 juni 2023

Van Belo sur Mer naar Manja 120 km.

Van morgen konden wij douchen, maar omdat het een ecolodge betrof, moet het water door de zon opgewarmd worden. Daarvoor hadden ze een ingenieus systeem bedacht. Er lagen 6 flessen water onder een glasplaat in een kist buiten bij het huisje. De deksel van de de kist had aan de binnenkant reflecterende folie en stond schuin open. De zon weerkaatste de warmte tegen de flessen met water, die dan warm werden. Alleen na een koude nacht koelt het water in de fles ook af. Dit was dus duidelijk bestemd voor in de late middag of avond ipv de ochtend! Maar toch lekker gedoucht ondanks het koude water. Daarna ontbijten met uitzicht op zee. Er kwam een traditionele Malagassische schoener langsvaren. Dit is een grote zeilboot, die met de hand vooruitgeduwd wordt met lange stokken. Wat een prachtige plek om hier te vertoeven. Om 9.00 uur, na het ontbijt vertrokken we richting Manja. De hele route was weer een dirty road. Dus we kregen weer gratis billenmassage voor 4 uur. Zandwegen dus, soms verhard en soms ook zacht zand met rotsen en het doorkruisen van rivieren. Voor sommige dorpjes een bron van inkomsten. Als je de rivier door wilde, moest je eerst weer betalen en aan de andere kant van de rivier staat er weer iemand, die ook geld eiste om verder te kunnen. De weg was net breed genoeg voor onze auto; dus als er een tegenligger kwam, meestal een zwaar beladen zebukar, ( bijna vergelijkbaar met de koe) dan was het wel passen en meten en manoeuvreren om elkaar te kunnen passeren. Voor de lak van de auto was het nou niet bepaald erg goed. Aan beide zijkanten krasten de struiken langs de weg regelmatig tegen de auto aan. Andere afwisselingen waren het passeren van de dorpjes en de vele lokale mensen onderweg met zware belasting op hoofd of schouders. Af en toe spotte we nog een bijzondere vogel en baobabs van honderden jaren oud; vandaag zelfs een vijfling. Onderweg hebben we ook nog even een picknick gedaan, want een restaurant of iets dergelijks zouden we niet eerder tegenkomen, dan op onze eindbestemming. Om ca. 14.30 uur kwamen we aan in Manja. Een bedrijvig stadje! Tojo, onze chauffeur, reed ons naar het hotel, maar zat niet op de goede plek. Het was wel het restaurant van het hotel. Ons huisje stond wat verder. Een heeeeel simpel huisje dit maal; een kamer met een bed, een toilet, een wastafel waar geen water uitkomt en een douche, waar een emmer met water instaat. Nou, we douchen ons wel een dagje later in het volgende hotel. De elektriciteit deed het nog niet en dan maar hopen dat het straks wel werkt. Het Kanton hotel was het enige hotel in het stadje! Vermoedelijk heet het zo omdat met behulp van de Chinezen hier een geasfalteerde weg is aangelegd. Met de gids afgesproken dat wij om 16.00 uur even het stadje zouden gaan verkennen en we zouden nog een grote zak rijst gaan kopen en bananen voor een schooltje, dat wij morgen gaan bezoeken. Ook nog even bij ons restaurant langs geweest om het diner voor vanavond te bestellen en meteen maar een bakkie koffie gedaan met de gids. Tijdens het koffie drinken, komen we meer dingen over het land te weten en dat zijn dan weer leuke discussies. Wat het eten betreft is dat tot nu toe van goed tot voortreffelijk geweest. De lokale bevolking eet gewoon veel rijst vaak 3x per dag, maar de restaurants zijn een beetje Frans georiënteerd wat betreft het diner. Dus we zijn tot nu toe dik tevreden. Een hoofdgerecht kost ca. 5 tot 6 euro! Het ontbijt is Amerikaans of Continentaal. Vaak met een pannenkoek er bij. Na de koffie dus het stadje in en wij trokken meteen veel bekijks. Vooral de jongste jeugd was wel nieuwsgierig wat wij gingen doen. Op 26 juni is het presidentsdag en wordt er feest gevierd. De voorbereidingen zijn al aan de gang. Op het plein stond een draaimolen, die met de hand rond geduwd werd en in Nederland totaal afgekeurd zou worden! Who care’s hier. Als de kinderen maar plezier hebben. Hier en daar maakten we een praatje in het Engels of Frans met de bevolking! Er was een heuse basketbalwedstrijd aan de gang op een (buiten)sportterrein van beton met veel publiek. Op zoek naar rijst kwamen we bij een vrouwtje die een flink zak vol had. Na wat heen en weer gepraat door onze gids een onder grote belangstelling kwamen we overeen 600 ariary per gevuld blik losse rijst. Wij wilden er 200 hebben, maar bij 150 was de zak van ons goed vol en was het voldoende. De baal rijst werd met een houten zelfgemaakte kruiwagen naar de auto gereden, waarna we opzoek gingen naar bananen voor de kinderen. Wat er nog was, zag er niet erg goed uit om nog een dag te bewaren. Morgenochtend, na het ontbijt, gaan we nogmaals kijken op de markt. Terug bij ons huisje hebben we nog een jonge moeder met baby verblijdt met een slabbetje (nog een souvenir van de ABN AMRO). José deed het kind de slab om en de moeder was zichtbaar blij. Ondertussen dat ik dit verhaal schrijf is het licht aangegaan en hebben wij dus elektriciteit om alle apparaten weer op te laden! Straks etenstijd en dan kijken we hoe we de nacht doorkomen in een klein bed.